من چنانستم که بنشستم...

من چنانستم ٬ که بنشستم 

و دیدستم ٬ که در دور دستان 

 می روی به همراه یک اسب سیاه بادپا 

و می تازی و می روی از پیش این دو چشم اشک بارم 

من چنانستم که بنشستم 

و دیدستم که در راه دراز و بی چراغی 

میدوی تو هم چنان بادی  

هم چنان تیری که گشته است رها از چله ی کمانی بی پهنا 

و میرسی در انتها  

به باغ سبز و روشن و پر نور و  آوایی 

که می خواند بر سر هر شاخه از هر درخت آن ٬ ساری 

 و می یابی در آخر تو آن شوق را 

همانی را که باید در انتها بر سر بالین من آری 

آری ٬آری ٬ حال باید بیایی بر سر بالین من بیمار دیوانه 

که گشته است احوال من  از دست این روزگار نامردانه ٬ دیوانه  

و باید بیایی تا کنی من را مداوا 

 با همین یک قطره شوقی که پیدا کرده ای  

ای عاشق دیوانه ٬ 

مداوایم بکن تا زنده بمانم من فقط از شوق دیدار حضور تو 

و آیم با تو مانند تیری که گشته است رها از چله ی کمانی بی پهنا  

به آن باغ سبز و روشن و پر نور و  آوا   

                                                                                        سعیده 

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~  

این شعرو باید کشیده و تند بخونین تا وزنش در بیاد! 

اولین شعرمه! 

همین الآن گفتم و نوشتم! 

امروز بعد از چند سال رفتیم نماز جمعه!  

کلی خندیدیم و حرف زدیم!  

نمی دونم چرا اینقدر دلم می خواست یه آشنا رو اونجا ببینم 

٬ اما انگار همه غریبه بودن!