واقعیت تلخ

درست همون روز بود که طولانی ترین روز ها بود.همون که همه جشن میگیرن .همون که همه می رفتن خونه‌ی بزرگترا...  . اما ما.... 

اما ما یه سالی بود که نمی تونستیم صدای بزرگ ترینمون رو بشنویم٬ از پیشمون نرقته بود اما ... مثل این بود که اینجا نیست.نه می تونست تکون بخوره ٬نه می تونست حرف بزنه٬ نه چیزی بخوره و نه حتی میشد بهش سرم بزنیم... 

بزرگمون اون موقع هیچی نمی فهمید ٬اما تا آخرین لحظه ها زیرلب قرآن و نماز و دعا می خوند . 

اون روز یکی از پسراش رفته بود مشهد دعا کنه تا خوب بشهنوه هاش رفته بودن یزد تا ناراحتی هاشون رو از بین ببرن.   اما من و ۵ نفر دیگه پیشش بودیم. وقتی قلبش نزد هیچ کاری نکردم جز یه فاتحه .یه قرآن .یه دعا...زنگ زدن به دخترش ٬ به پسرش ٬ به پسراش ٬ به نوه هاش که بیان که دیگه بزرگ ندارن... 

شب یلدا بود٬همه دور هم بودن اما به جای بیت های شاهنامه و حافظ از خونه آیه های قرآن بیرون اومد.به جای انار و آجیل و شیرینی تازه ٬بوی حلوا و خرما توی خونه موج میزد. 

چه قدر بد بود وقتی که نوه ها اومدن .گریه می کردن همه .اما من ... 

اما من اشکام نمی اومد....