سهراب سپهری

لولوی شیشه ها

در این اتاق تهی پیکر     انسان مه الود!

نگاهت به حلقه‌ی کدام در اویخته؟

در ها بسته

و کلیدشان در تاریکی دور شد.

نسیم از دیوار ها می تراود :

گل های قالی می لرزد.

ابر ها در افق رنگارنگ پرده پر می زنند

باران ستاره‌ اتاقت را پر کرد       انسان مه الود!