فواره های فرود

چه جای شکوه اگر زخم آتشین خوردم 

که هرچه بود ز مار در آستین خورم 

فقط به خیزش فواره ها نظر کردم 

فرود آب ندیدم! فریب از این خوردم 

مرا نه دشمن شیطانی ام به خاک افکند 

که تیر وسوسه از یار در کمین خوردم 

ز من مخواه کنون با یقین کنم توبه 

من از بهشت میوه مگر با یقین خوردم !

قفس گشودی ام و اختیار بخشیدی 

همین که از قفست پر زدم ٬ زمین خوردم 

فاضل نظری