به یاد بیاور

قفل شده ای به زمین و کسی نمی داند کلید را کجا جاگذاشته ای  

شاید پای بوته ی بی خیالی    یا زیر بالش تنهایی    یا روی طاقچه ی عادت 

مدام از خود می پرسی چرا؟   چرا در تقویم اتفاق تازه ای نمی افتد 

به یاد بیاور نقش کلیدی انگشتانت را که پس از بسته شدن باید دوباره بگشایی  

به یاد بیاور که همیشه کسی منتظر شنیدن صدای توست     که بخوانیش به شکر و اجابت کند به لطف  

قبل از اینکه فراموش کنی  و فراموشت کنند ٬قبل از اینکه یخ بزنی در تنهایی و تاریکی به یاد بیاور  

گاهی فقط زمزمه ای کافی است تا بهار دلت بیاید