شهاب...

نگاه کن که غم درون دیده ام  

چگونه قطره قطره  آب می شود 

چگونه سایه ی سیاه سرکشم 

اسیر دست آفتاب می شود 

نگاه کن تمام هستی ام خراب می شود 

شراره ای مرا به کام می کشد 

به اوج می برد ٬ مرا به دام می کشد 

نگاه کن تمام آسمان من پر از شهاب می شود. 

                                                                         فروغ فرخزاد

بازم یه شعر دیگه است از رمان هم خونه ! 

برای بار سوم امروز دوباره خوندمش!( دیگه کم کم دارم به دیوونه بودن خودم پی می برم!)