نشانی

خانه‌ی دوست کجاست؟  در فلق بود که پرسید سوار. 

آسمان مکثی کرد. 

رهگذر شاخه ‌ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید. 

 و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت: 

نرسیده به درخت٬ 

کوچه باغی است که از خواب خدا سبز تر است 

و در آن عشق به اندازه‌ی پر های صداقت آبی است. 

می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ ٬ سر بدر می آرد٬ 

دو قدم مانده به گل 

پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی 

و تو را ترسی شفاف فرا میگیرد. 

در صمیمیت سیال فضا٬ خش خشی می شنوی: 

کودکی می بینی 

رفته از کاج بلندی بالا٬ جوجه بردارد از لانه نور 

و از او می پرسی 

خانه‌ی دوست کجاست؟